Οι ιατροί οδηγούνται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για το ποινικό σκέλος της ιατρικής ευθύνης.

Επιπλέον, οι ιατροί έχουν αστική και πειθαρχική ευθύνη, το οποίο σημαίνει ότι αυτές οι υποθέσεις καταλήγουν στα αστικά δικαστήρια για τη διεκδίκηση της αποζημίωσης και στα πειθαρχικά συμβούλια των ΙΑΤΡΙΚΩΝ συλλόγων.

Ως εκ τούτου, στις περιπτώσεις Ιατρικής ευθύνης, ο θεράπων ιατρός μπορεί να οδηγηθεί ενώπιον της Δικαιοσύνης, για να λογοδοτήσει σε κατηγορία που τον βαρύνει για πλημμελή παροχή υπηρεσιών του, παράβαση δηλαδή των ιατρικών του υποχρεώσεων, η οποία και αιτιωδώς επέφερε το ζημιογόνο αποτέλεσμα για το οποίο κατηγορείται.

Ο ιατρός φέρει ευθύνη και οφείλει αποζημίωση, η οποία προέρχεται από παράβαση της συμβατικής του υποχρέωσης, η και της γενικής υποχρέωσης ορθής εκτέλεσης των υπηρεσιών του, την οποία οφείλει να επιδεικνύει στις συναλλαγές του με τους ασθενείς.

Μάλιστα έχει ιδιαίτερη υποχρέωση να ενημερώνει πλήρως και αναλυτικά τον ασθενή για την κατάσταση της υγείας του, εκτός και αν ο ασθενής έχει δηλώσει ότι δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο.

Ο ιατρός οφείλει να του εξηγήσει το περιεχόμενο και τα αποτελέσματα της ιατρικής πράξης, καθώς και τους ενδεχόμενους κινδύνους και επιπλοκές εγκαίρως και όχι όταν βρίσκεται στο χειρουργικό τραπέζι.

Η ανωτέρω υποχρέωση λειτουργεί και ως βασική προϋπόθεση λήψης της ρητής εκ του ασθενούς συναίνεσης, με σκοπό να καταστεί εφικτή η ολοκλήρωση της συμφωνηθείσας ιατρικής ενέργειας.

Η ΝΟΜΙΚΗ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ: ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ.

Στην περίπτωση θανατηφόρου η μη Ιατρικού σφάλματος, στο «μικροσκόπιο» των δικαστών τίθεται η διάγνωση, οι κλινικές, εργαστηριακές και άλλες εξετάσεις.

Είναι γεγονός ότι η αξιολόγηση της ιατρικής ευθύνης, αποτελεί πραγματικά ένα από τα δυσχερέστερα προβλήματα στο χώρο του Ποινικού Δικαίου.